کنسرت، رویدادی بُرد بُرد برای خواننده و شنونده که امروزه از کار استودیویی موزیسین‌ها جلو زده و نقش اول فعالیت‌های آن‌هاست. به واقع کنسرت یک صنعت درآمدزا است که موزیسین‌ها روز به روز به دنبال ارائه ایده‌های جدید جهت پر کردن سالن‌ها و جذب حداکثری مخاطب هستند. هر چند بنظر می‌رسد در پس تلاش موزیسین‌ها اهداف اقتصادی نهفته است، اما این اهداف اقتصادی قطعا رضایت هواداران را به دنبال خواهد داشت.

سیاوش قمیشی هرچند به گفته خود، میانه‌ای با کنسرت ندارد، بنا به رعایت مسائل حرفه‌ای و عرف موسیقی و حتی همان مسئله درآمدزایی، سال‌هاست که در این مسیر گام برداشته است. مسیری که در این سال‌ها با توجه به بالا رفتن سن سیاوش قمیشی دستخوش تغییراتی از جمله کم شدن تعداد برنامه‌ها، عدم تمرین کافی و به دنبال آن استفاده از سیستم پلی بک شده است.

بیایید از میان موارد نامبرده شده، پلی بک و تعداد کم برنامه‌ها را کنار گذاشته و صرفا به مسئله سن سیاوش قمیشی و رابطه مستقیم آن با کیفیت اجرای او بپردازیم. شواهد نشان می‌دهد علاقه سیاوش قمیشی به سبک ترنس نه تنها کم نشده بلکه بیشتر نیز شده است. لیست اجرای او در کنسرت‌های چند سال اخیر مملو از اجراهای ترنس و ریمیکسی است که ناخودآگاه سیاوش قمیشی را از استیج جدا می‌کند و اصلا نیاز به گفتن ندارد که این امر حتی یک جوان ۲۰ ساله را از نفس انداخته و تمرکز اجرا را از او می‌گیرد. راه دوری نمی‌رویم؛ به کنسرت چند روز گذشته در ونکوور نگاهی بیندازید تا متوجه تاثیر این نوع موسیقی در اجرای سیاوش قمیشی شوید‌. سیاوش قمیشی بارها ریتم را از دست داده و به دنبال آن، خط ترانه را گم کرده است!! در ادامه ، اکت‌های بیش از حد در اجراهای ترنس، اجرای آهنگ‌های اسلو را نیز تحت الشعاع قرار داده است.

اکنون موعد یک تغییر ساده اما بزرگ است. تغییری که با یک پیانو حاصل شده و مخاطبین خود را خواهد داشت. نمایشی لذت بخش و در عین حال موفق که در کنسرت‌های کداک و نوکیا و چند جای دیگر امتحان پس داده است. اکنون زمان آن است که سیاوش قمیشی برای ادامه این مسیر مجددا بگوید: "مردم صدی نود ، گوشاشون توی کمرشونه ، قر میدن بیشتر. شماها همتون گوش میدین و ایولا به همتون"